Ποιός από τους μεσήλικες Ανδριώτες που πέρσαν από το Εμπειρίκειο δεν θυμάται τον Έντη; Με συγκίνηση αναφέρθηκε σε αυτόν ο εγγονός του, σκιαγραφώντας γενιές Ανδριωτών και μια ολόκληρη εποχή που παρήλθε ανεπιστρεπτί…
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΥΡΙΟΥ
Ο Εδουάρδος που στην Άνδρο τον φώναζαν χαϊδευτικά Έντη, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1899. Πατέρας του ήταν ο Βαλεντίνος-Λεωνίδας Ζαννής από τις Στενιές της Άνδρου (ναυτικός στο επάγγελμα) και μητέρα του η Τιμόκλεια η οποία ήταν γεννημένη κι αυτή στην Κωνσταντινούπολη.
Είχε άλλα τρία αδέλφια, τον Δημήτρη, την Κατίνα και την Βιολαντώ.
Το όνομα Εδουάρδος το πήρε από τον νονό του, ο οποίος ήταν Άγγλος διπλωμάτης, λεγόταν Κέβιν Ντίξον και υπηρετούσε τότε στην πρεσβεία της Μεγάλης Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη.
Έδωσε το όνομα Εδουάρδος από τον βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας που είχε μόλις τότε ανέβει στον θρόνο, θέλοντας να τον τιμήσει.
Το 1910 η οικογένεια του Εδουάρδου φεύγει από την Κωνσταντινούπολη κι έρχονται όλοι μαζί στην Άνδρο, όπου ο πατέρας του φτιάχνει ένα σπίτι στην Χώρα, κάτω ακριβώς από την εκκλησία του Αη-Γιώργη. Ο Εδουάρδος ήταν τότε 11 ετών και ο μεγαλύτερος από τα 4 αδέλφια.
Το 1920 πηγαίνει φαντάρος και συμμετέχει στην Μικρασιατική Εκστρατεία.
Φτάνει με τον Ελληνικό Στρατό στις παρυφές της Άγκυρας, περνώντας από πάρα πολλές κακουχίες,
φτάνοντας να πίνει νερό από τις λάσπες κοντά στον ποταμό Σαγγάριο.
Το 1922 βρισκόταν στο Εσκί-Σεχίρ όταν ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί άτακτα, προδομένος από τις αγγλο-γαλλικές συμμαχικές δυνάμεις.
Κατάφερε με τα χίλια ζόρια να φτάσει στην Σμύρνη όπου μπήκε σε ένα πλοίο και σώθηκε από θαύμα, ελάχιστα λίγο πριν η πόλη καεί και καταστραφεί ολοσχερώς από τα μαινόμενα στίφη των Τούρκων.
Το 1923 φεύγει μετανάστης στην Αμερική, όπου ήδη έχουν πάει ο αδελφός του Δημήτρης και οι δύο αδελφές του, Κατίνα και Βιολαντώ.
Εκεί πιάνει δουλειά στην Νέα Υόρκη ως σερβιτόρος και λαντζέρης σε διάφορα εστιατόρια. Μετά από 7 χρόνια στην Αμερική κι αφού είχε μαζέψει ένα καλό κομπόδεμα σε δολάρια, αποφασίζει να γυρίσει στην Ελλάδα και στην Άνδρο.
Έτσι το 1930 παίρνει το πλοίο της γραμμής Νέα Υόρκη-Πειραιάς και μετά από ένα μήνα ταξίδι φτάνει στην Ελλάδα με τον αέρα του ευκατάστατου Ελληνοαμερικάνου.
Γυρίζει στην Άνδρο και το 1931 παντρεύεται την Μαρία Ραπτάκη η οποία ήταν μοδίστρα (γεννημένη το 1909) και γονείς της ήταν ο Γιώργης Ραπτάκης από τα Λάμυρα και η Αθηνά Τηνιακού από το Κοχύλου.
Μαζί της θα κάνει 4 παιδιά, την Τιμόκλεια (1933), την Βιολέτα (1935), την Αθηνά (1938) και τον Λεωνίδα (1945).
Στην Άνδρο έκανε διάφορες περιστασιακές δουλειές, όπως πωλητής ασβέστη, επιστάτης στο Γυμνάσιο της Χώρας, όπου δούλευε και την καντίνα του σχολείου και επίσης ήταν και πολύ καλός ψαράς. Ψάρευε με καλάμι στο Παραπόρτι σχεδόν κάθε μέρα μέχρι το τέλος της ζωής του.
Βέβαια το μεγαλύτερο εισόδημα στο σπίτι το έφερνε η γυναίκα του Μαρία, η οποία ήταν πάρα πολύ καλή μοδίστρα και είχε πολλές μαθήτριες (απ’ όλη σχεδόν την Άνδρο), μετατρέποντας το σπίτι της σε σχολή ραπτικής.
Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ,το 1943, ο Εδουάρδος και η Μαρία έσωσαν την ζωή ενός Ιταλού φαντάρου που λεγόταν Σάντρο (Αλεσάντρο) Φριτζέριο, τον οποίο κυνηγούσαν οι Γερμανοί να τον σκοτώσουν, όταν η Ιταλία είχε συνθηκολογήσει με τους Συμμάχους και είχε προδώσει την Γερμανία μετά τον θάνατο του Μουσολίνι.
Τον είχαν κρύψει για πολλές εβδομάδες στο σπίτι τους μέχρι να φύγουν οι Γερμανοί.
Ο Ιταλός αυτό δεν το ξέχασε ποτέ και μάλιστα διατηρούσε αλληλογραφία με την μεγάλη κόρη (την Τιμόκλεια) μέχρι την δεκαετία του 1990. Είχε επισκεφθεί με την οικογένειά του (την γυναίκα του Τίνα και τις δύο κόρες του Μανουέλα και Φαμπιόλα) την Άνδρο δύο φορές , μία το 1978 και μία το 1983. Μάλιστα το 1978 μας είχε καλέσει όλους (παππού, παιδιά, συζύγους, εγγόνια) σε μία ταβέρνα στο Κόρθι όπου μας έκανε το τραπέζι.
Μας είχε καλέσει επίσης πολλές φορές να πάμε στο σπίτι του, στο Μιλάνο, για να μας φιλοξενήσει, αλλά δεν καταφέραμε ποτέ να πάμε.
Ο Εδουάρδος ήταν λάτρης της ψαρόσουπας, την οποία έτρωγε κάθε πρωί για πρωινό.
Ξύπναγε στις 5.30 το πρωί, πήγαινε για ψάρεμα στο Παραπόρτι και γύριζε σπίτι κατά τις 7 πμ., και με τα ψάρια που είχε πιάσει έφτιαχνε ψαρόσουπα.
Οι πολλές ψαρόσουπες που είχε φάει του έκαναν πολύ καλό στα μάτια, αφού στα 80 του διάβαζε χωρίς γυαλιά!!!
Το 1976 μένει χήρος σε ηλικία 77 ετών αφού πεθαίνει η γυναίκα του Μαρία σε ηλικία 67 ετών από καρκίνο στο συκώτι. Εν τω μεταξύ είχε καταφέρει να βγάλει μία μικρή αγροτική σύνταξη και ζούσε από αυτή.
Αμφισβητούσε ότι οι Αμερικάνοι είχαν πάει στην Σελήνη, κι έλεγε να μην πιστεύουμε τίποτα, γιατί τους ήξερε καλά τους Αμερικάνους κι ότι όλα τα είχαν σκηνοθετήσει στο Χόλυγουντ!!!
Τα τελευταία χρόνια πριν τον θάνατό του τσακωνόταν συχνά με την μεγάλη κόρη του Τιμόκλεια, την οποία πολλές φορές αποκαλούσε Βουλγάρα !!
Δεν του άρεσαν καθόλου οι αθλητικές εκπομπές στην τηλεόραση και όλα τα αθλήματα τα αποκαλούσε ποδόσφαιρα.
Μία φορά έβλεπε αγώνες στίβου από την Ολυμπιάδα του Μόντρεαλ, το 1976 και μουρμούριζε : Αμάν πιά, μας έχουνε τρελάνει μ αυτά τα κωλοποδόσφαιρα !!!
Είχε ακροδεξιές απόψεις και ήταν θαυμαστής της χούντας και του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Όταν έπεσε η χούντα το 1974, έλεγε: Φάγανε αυτόν τον άγιο άνθρωπο (εννοώντας τον Παπαδόπουλο) και ήρθανε να κυβερνήσουνε οι κουκουέδες !!!
Όλους τους πολιτικούς τους θεωρούσε κομμουνιστές, ακόμα και τον Καραμανλή !!
Πήγαινε κάθε μέρα στο εκκλησάκι του Αγίου Ερμολάου στο Παραπόρτι και άναβε το καντήλι.
Πέθανε τον Φεβρουάριο του 1982 σε ηλικία 83 ετών από εγκεφαλικό.
Τον βρήκε νεκρό πάνω στο κρεβάτι του , η δεύτερη κόρη του, η Βιολέτα, η οποία του πήγαινε φαγητό κάθε μέρα, από τότε που είχε μείνει μόνος του, μετά τον θάνατο της Μαρίας.
Τα άλλα τρία αδέλφια του έμειναν για πάντα στην Αμερική. Ο αδελφός του Δημήτρης που έμενε στην Νέα Υόρκη είχε στείλει μάλιστα υλική και χρηματική βοήθεια στην οικογένεια του Εδουάρδου κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Είχε και αυτός μία κόρη που την έλεγαν Τιμόκλεια και στην Αμερική την φώναζαν Θέλμα. Οι αδελφές του Κατίνα και Βιολαντώ δεν γνωρίζει κανείς τι απέγιναν.
