Της Δανάης Α .Μπασαντή
Λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όμως πως γίνεται να επαναληφθούν τα ιστορικά γεγονότα σε άλλες εποχές; Νομίζω πως αυτό που λένε είναι ότι σκοντάφτουμε ξανά στα λάθη του παρελθόντος επειδή απλά δεν θέλουμε να τα αναγνωρίσουμε!
Σε ένα μάθημα ιστορίας, στο πανεπιστήμιο, ο καθηγητής ανέφερε για τη Νήσο του Πάσχα! Το νησί βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό. Ανακαλύφθηκε το 1722 ανήμερα του Πάσχα από Ολλανδούς. Ήταν ερημωμένη, άγονη, χωρίς δέντρα. Είχε έναν μικρό πληθυσμό εξαθλιωμένο από την πείνα. Το μυστήριο ήταν τα 200 περίπου μεγάλα πέτρινα αγάλματα που υπήρχαν διάσπαρτα στο νησί.
Μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα είχαν αναπτυχτεί πολλές θεωρίες για την προέλευση τον μεγάλων πέτρινων αγαλμάτων. Κάποιοι έλεγαν πως τα είχαν φτιάξει εξωγήινοι ή κάποιος άλλος ανώτερος πολιτισμός. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας και της αρχαιολογίας οι επιστήμονες διαπίστωσαν πως οι πρώτοι κάτοικοι έζησαν σε ένα πλούσιο σε βλάστηση νησί, γεμάτο με γιγαντιαίους φοίνικες, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν για να φτιάξουν τις βάρκες και τα σπίτια τους. Ο πληθυσμός αυξήθηκε σταδιακά φτάνοντας τους 10.000 κάτοικους που κατοικούσαν σε διαφορετικές περιοχές του νησιού.
Οι περιοχές ανέπτυξαν διαφορετικά κέντρα υπό διαφορετικούς αρχηγούς. Η κάθε ομάδα του πληθυσμού έχτιζε ένα άγαλμα προς τιμή του αρχηγού της. Όσο μεγάλωνε ο ανταγωνισμός και η έχθρα μεταξύ τους τόσο μεγάλωναν τα μεγέθη και ο αριθμός των αγαλμάτων. Τα αγάλματα τα έφτιαχναν σε λατομείο και τα κυλούσαν με κορμούς δέντρων μέχρι τις πλαγιές όπου τα έστηναν. Έκοβαν με τέτοιο ρυθμό τα δέντρα που η φύση δεν προλάβαινε να τα αναπληρώσει. Έτσι επήλθε στο τέλος οικολογική καταστροφή. Δέντρα και καρποί δεν υπήρχαν. Το χώμα άρχισε να γίνεται άγονο. Η οικολογική κατάρρευση έφερε την κρίση παραγωγής αγαθών. Ακολούθησε μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση που οδήγησε στο ξέσπασμα ενός τρομερού εμφυλίου πολέμου. Και κάπως έτσι έφτασαν στον κανιβαλισμό. Οι Ευρωπαίοι που έφτασαν εκεί το 1722 βρήκαν ότι είχε απομείνει στο νησί.
Σήμερα έχουμε γνώση του παρελθόντος. Στη Νήσο του Πάσχα δεν είχαν. Τυφλωμένοι οι άνθρωποι εκείνοι από ματαιοδοξία και εγωισμό δεν κατανόησαν την καταστροφή που προκάλεσαν επαναλαμβάνοντας μέχρι το τέλος τα μοιραία λάθη τους. Κοιτάζοντας γύρω μας σήμερα τη χώρα μας μοιάζει σα να επαναλαμβάνουμε κάτι από εκείνη την παλιά ιστορία εν αγνοία μας. Κι αυτό γιατί η οικονομική κρίση μας έχει τις ρίζες της σε μια βαθύτατη πολιτισμική κρίση. Οι Έλληνες έπαψαν εδώ και καιρό να ενδιαφέρονται για την κοινωνία. Κλείστηκαν στο εγώ τους. Θυσίασαν στο βωμό της προσωπικής διασκέδασης και της ατομικής ευκολίας τους κοινωνικούς κανόνες και ηθικούς νόμους. Ανέπτυξαν έτσι μια νοοτροπία καταναλωτική, υπεροπτική, αχόρταγη και ματαιόδοξη.
Η Άνδρος είναι ένα μικρό κομμάτι του ελληνικού πάζλ. Με τη σειρά της και αυτή ξέχασε την ιστορία της. Αντί οι διοικούντες και οι κάτοικοι να διασώσουν τη μοναδική φυσική ομορφιά και να αναπτύξουν με γνώση την κοινωνία επέμειναν στον τοπικισμό και στην άγνοια. Έτσι κυριάρχησε σε μεγάλο βαθμό η σπατάλη, η προχειρότητα, η αδιαφορία και η παραίτηση. Μήπως αρχίζουμε να μοιάζουμε κάπως με τη Νήσο του Πάσχα;
