“Πέρασε κιόλας ένας χρόνος! Σ’ αγαπάμε!!!” Με αυτά τα τρυφερά λόγια στην ανάρτησή της η ανηψιά του, Ασημίνα, θυμάται, συγκινείται και μας θυμίζει ότι ένα χρόνο πριν, σαν σήμερα 20 Μαρτίου 2020 “έφυγε” ο Πάνος Χατζηκουτσέλης.
Ο ηθοποιός με την έμφυτη αστική ευγένεια, το διακριτικό χιούμορ, το πηγαίο ταλέντο, είχε καταγωγή από την Άνδρο. Και είναι στην Άνδρο – που τόσο αγαπούσε ο Χατζηκουτσέλης- εκεί που η ανηψιά του επέλεξε να τιμήσει τη μνήμη του. Εκεί που οι παιδικές του αναμνήσεις μυρίζουν θυμάρι κι αλμύρα ανακατεμένα με σπιτικές μυρωδιές, γέλια, φιλιά κι αγκαλιές της γιαγιάς και του παππού από το Ατένι. Εαν κάτι σε δένει με έναν τόπο είναι οι μνήμες. Οι παιδικές αναμνήσεις, η γευστική μνήμη, η άπλετη αγάπη σημοτοδότησε την πορεία του καλλιτέχνη που επέστρεφε πάντοτε -όταν του το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις του- στην Άνδρο των ανέφελων καλοκαιριών. Και είναι εκεί που επιστρέφει τώρα η ανηψιά του Ασημίνα, αντί μνημοσύνου…
ΜΦΜ
“Ένας χρόνος με κορονοϊό αλλά και χωρίς τον Πάνο Χατζηκουτσέλη”
Με την έλευση του κορονοϊού, ο γνωστός και προσφιλής μας ηθοποιός Πάνος Χατζηκουτσέλης αποφάσισε να πάει να βρει τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Τους γονείς του, τα αδέλφια του, τον «εγγονό» και βαφτισιμιό του.
Ποτέ δε τα πήγαινε καλά ούτε με τους γιατρούς, ούτε με τις κοινωνικές εκδηλώσεις που σχετίζοντας με αυτούς και μιλώ για τις κηδείες.
Έτσι, φοβήθηκε τόσο με τον κορονοϊό που έκανε ότι μπορούσε να μην υπάρξει θύμα του. Δεν άντεχε στη σκέψη να βρεθεί σε ένα νοσοκομείο ή να νικηθεί από κάτι που δεν ήταν επιλογή του. Και επειδή η ζωή και η ευτυχία είναι επιλογή εκείνος απλά έκανε ένα κλικ και τα διέγραψε από τις επιλογές του. Τόσο απλά. Άλλωστε όπως έχει πει πολλάκις και ο αδελφικός του φίλος, ο φίλος καρδιάς του Άγγελος Πυριόχος, ο Πανούλης είχε καρμική σχέση με το θάνατο.
Έτσι, στις 20 Μαρτίου 2021 κλείνει ένας χρόνος που εκείνος έφυγε και οι υπόλοιποι αρχίσαμε να μαθαίνουμε τι σημαίνει lockdown και εγκλεισμός.
Ο Πάνος έφυγε 74 χρόνων μετά από μία πορεία 50 ετών και στο θέατρο αλλά και την τηλεόραση. Τίμησε την ηθοποιία με το ήθος του και την μετριοφροσύνη του.
Αυτό που συζητάμε πολλές φορές με την κόρη μου Δανάη, είναι πως ο Πάνος ήξερε πολλά, δε μιλούσε καθόλου απλά πάντα επέλεξε να συνεργάζεται με ανθρώπους που ξεχώριζαν για το ήθος τους και όχι για το όνομα που κουβαλούσαν σε κάθε εποχή. Για αυτό είχε και μακρόχρονες συνεργασίες αλλά και φιλίες.
Τώρα καταλαβαίνω, γιατί στην εφηβεία μου, όταν καθόμασταν με τις ώρες και μιλούσαμε ή πήγαινα και τον έβρισκα στην Πλατεία Εξαρχείων ή στο “Φίλιον” στο Κολωνάκι, μου τόνιζε πόσο σημαντικό είναι να μάθω να λέω όχι στη ζωή μου και να μη θαμπώνομαι από ότι λάμπει.
Οι επιλογές του και η μετριοφροσύνη του μαζί με μια περηφάνια και αξιοπρέπεια που κληρονόμησε από τη μητέρα του Ανδριώτισσα, Ασημίνα, τον χαρακτήρισαν ως κλειστό άνθρωπο. Όμως πάρα πολύ αποζητούσαν τη συντροφιά και τις κουβέντες μαζί του.
Ένα χρόνο τώρα, μαθητές του από τις δραματικές σχολές, αλλά και συνάδελφοί του μου στέλνουν μηνύματα για πόσα πράγματα τους έμαθε ο Πάνος και πόσο τον κουβαλάνε μέσα τους.
Ένα χρόνο τώρα για κάποιο λόγο, κάθε μέρα νιώθω περήφανη. Ένα χρόνο τώρα κάθε μέρα ξανά συστηνόμαστε.
Η κηδεία του και τα μνημόσυνα ήταν λιτά και μοναχικά. Σαν εκείνον.
Σκέφτομαι όσο πλησιάζουν οι ημέρες τι θα μπορούσα να κάνω για τον ένα χρόνο που έφυγε από εμάς για να πάει να βρει τους υπόλοιπους. Πάλι, «δε μου επιτρέπει» να κάνω πολλά και καταλήγω πως μάλλον αυτό θέλει.
Εν τέλει όμως, επέλεξα το καλύτερο μνημόσυνο να το κάνω με τους συμπατριώτες του, τους κατοίκους της Άνδρου, που τόσο αγαπούσε και τόσο τον αγαπούν και με κάποιους από αυτούς μοιράστηκε τα καλοκαίρια του όταν ήταν παιδί, όταν ήταν έφηβος στα Ατένι, την Κατάκοιλο, το Μπατσί και τη Χώρα.
Συχνά αναφερόταν σε αυτά… βλέπετε είχε αδυναμία και στη μανούλα!!! Και από αυτήν κληρονόμησε το χιούμορ και τη μεγαλοσύνη της αγάπης.
Φεύγοντας μου κληροδότησε το σπίτι του, τα βιβλία του, τη δισκοθήκη του μα πάνω απ’ όλα πολλούς ανθρώπους που κάποιους από αυτούς γνώριζα, κάποιους άλλους όχι όμως όλοι τους είναι μια βαριά κληρονομιά και μια μεγάλη ευλογία.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο πέρα από ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εκείνον για όσα μου έμαθε και για την αγάπη του που φέρω μαζί μου ως ένα φυλαχτό.
Ασημίνα Χατζηκουτσέλη
Ο Πάνος και η Άνδρος.
Ο Πάνος Χατζηκουτσέλης γεννήθηκε 5 Δεκεμβρίου 1945. Ήταν το 4ο αγορι από τα 5 παιδιά. Ο Θοδωρής, ο Αντώνης και ο Γιώργος ήταν οι τρεις μεγαλύτεροι. Μετά τον Πάνο υπήρχε η μικρή του αδελφή η Ρούλα. Τα δυο μεγαλύτερα παιδιά τεχνοκράτες, ο Γιώργος, ο Πάνος (Τάκης) και η Ρούλα πιο καλλιτεχνική φύση. Και οι πέντε όμως με εξαιρετικό χιούμορ που κληρονόμησαν από την Ανδριωτισα μητέρα τους και γιαγιά μου Ασημίνα, το γένος Κακλαμανη. Η γιαγιά ήταν από το Ατενι και κάθε καλοκαίρι έπαιρνε ή όταν μεγάλωσαν λίγο έστελνε και τα 4 αγόρια στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς.
Εκεί πέρναγαν τα κακοκαιρία μέχρι και την εφηβεία τους. Μαζί με τα ξαδέλφια τους γύρναγαν από το Ατενι στο Μπατσί. Έτρωγαν τη μακαρονάδα που έφτιαχνε η γιαγιά Ειρήνη, – το γένος Μωρου. Όταν δεν κατέβαινε η μητέρα τους στην Άνδρο γιατί είχε δουλειές στην Αθήνα, τη φροντίδα τους αναλάμβανε η γιαγιά Ειρήνη με τις άλλες αδελφές της γιαγιάς, τη θεία Αρχόντω, τη θεία Σοφία, τη θεία Χριστίνα. Όταν έσμιγαν όλα τα ξαδέλφια γινόταν “ο μεγάλος ξεσηκωμός” σε Ατενι και Κατάκοιλο.
Ο Θόδωρος, ο Αντώνης, ο Γιώργος και ο Πάνος γινόντουσαν ένα με τον Τάσο (Τουντασάκη), τη Μάρθα, το Θωμά Πέππα, τον Παναγή και άλλους που δε θυμάμαι τα ονόματα τους τώρα. Όλα τ αγόρια αγαπούσαν την Άνδρο και διατήρησαν δεσμούς. Περισσότερο από όλους ο Θόδωρος ο μεγάλος βέβαια. Ο Γιώργος έφυγε νέος στα 38 του χρόνια και ο Πάνος λογω υποχρεώσεων δεν κατάφερνε να την επισκέπτεται τα τελευταία χρόνια όμως την αγαπούσε και μέχρι το τέλος μιλούσε για τα καλοκαίρια στην Άνδρο και τα παιχνίδια με τα ξαδέλφια του. Εννοείται στην κουβέντα πάντα έμπαινε και η φουρτάλια αλλά και η μακαρονάδα με το φρέσκο βούτυρο και το τυρί που έφτιαχνε η γιαγιά Ειρήνη”.
Α.Χ.
